Als je als jonge arts getuige bent van een ongeval op straat

Als jonge, beginnende arts was ik getuige van een ongeval op de weg. Het was mijn deontologische plicht iedereen in nood ter hulp te komen. Een man lag op grond naast zijn moto en een wagen was scheef ernaast tot stilstand gekomen. De autobestuurder zat geknield naast de man. Ik parkeerde mijn wagen snel aan de kant en liep naar de bewegingsloze figuur op de grond.

Het moest pas gebeurd zijn. Er was nog geen GSM en het eerste naburige huis stond op honderd meter. De gekwetste persoon was bewusteloos en de bestuurder van de wagen probeerde hem op te tillen. Hij zei dat hij hem naar het ziekenhuis wilde voeren… Ik vertelde hem dat ik dokter was en dat dit geen goed idee was, dat hij beter naar het huis kon rennen om hulp in te roepen en intussen de voorlopige bewaking van de gekwetste aan mij overliet. Dat we hem zeker zomaar niet mochten verplaatsen.

Zijn blik sprak boekdelen. "Met wat bemoeide ik mij?" Zo'n jonge vrouw ging hem de les eens spellen?" Er was geen zeggen aan. Dat was duidelijk! Nodeloze tijd verliep. Uit nieuwsgierigheid had zich intussen een groepje mensen rond ons verzameld. En gelukkig was één van hen de hulpdiensten gaan oproepen. De nachtmerrie was over. Dacht ik. Ik hoorde al de toeters van de verlossende ziekenwagen.

En daar stopte de politiewagen met zijn zwaailichten en iedereen maakte plaats. De betrokken bestuurder en ikzelf bleven zitten bij het slachtoffer.

"Van wie is die wagen daar?", was de eerste vraag van de politieman, wijzend naar mijn auto.
"Van mij", zei ik. "Ik ben dok...."
"Weet u dat u de weg belemmert zo?"

Dit was er voor mij teveel aan. Met mijn beetje resterende kalmte legde ik uit dat het ongeval mij ernstig had geleken.

Dat ik niet de tijd had genomen om zorgvuldig na te gaan of mijn voertuig wel volgens het boekje geparkeerd stond.
Dat ik de vitale parameters bij de gekwetste de hele tijd had in het oog gehouden.
En dat ik onmiddellijk zou vertrekken als de professionele hulpverleners ter plekke waren.
Het scheelde geen haar of ik kreeg een boete.

Geen leuke ervaring dus. Veel kan je als huisarts meestal niet doen in zulke situatie, bij een ongeval op de openbare weg. Vooral beletten dat er geen domme dingen gebeuren in die eerste minuten na een accident. En toch: een zeldzame keer kan een levensreddende actie, zoals de ademhalingswegen vrijmaken of een bloeding stelpen bepalend zijn voor de afloop van het ongeval en de toekomst van het slachtoffer.