De telefoon
rinkelde in de verte. Neen! Het was naast mijn bed! Ik was nog zo diep in slaap
dat ik mij pas na een vijftal keer bellen realiseerde dat ik het was die moest
opnemen. Mijn arm tintelde en met wat onhandige gebaren en na het omgooien van
de wekker, hoorde ik:"Dokter, kan je onmiddellijk komen? Mijn dochter is
echt niet goed. Ze kan met moeite
ademen en heeft vreselijke buikpijn."
Nu was ik helemaal wakker, schoot vlug in mijn kleren, liep de trap af, raapte mijn stethoscoop, mijn bloeddrukmeter, mijn papieren, (die klaar lagen op het bureau om morgen de raadpleging te starten), mijn ampullen, enfin, alle nodige spullen bij mekaar, en haastte me in de wagen.
De combinatie
ademnood en buikpijn riep bij mij niet meteen een mogelijke diagnose voor de
geest. De paar keren dat ik deze klachten bij mekaar had horen vermelden, was
bij kleine kinderen met een pneumonie. Het was me nooit helemaal duidelijk
geworden of de buikpijn in die gevallen de vertaling was van " ik voel me
rot" zoals dikwijls bij kleine kinderen het geval was, of een gevolg van abnormale
oppervlakkige ademhaling en zuurstoftekort, door de pneumonie?! Ik vermoed een
beetje van beide.
In ieder geval,
hier ging het om een meisje van 16 jaar, dus geen klein kind meer, de oudste in
een welstellend gezin, zeer rebels en tegendraads, had haar moeder me reeds
verteld. Daar kon ik enig begrip voor tonen, want sinds een paar jaar was bij
haar door de pediater jeugddiabetes vastgesteld en stond ze op insuline. Een ernstige
diagnose met een veeleisende therapie en discipline: niet makkelijk voor
een adolescent!
Toen ik bij het
meisje aankwam, zat ze rechtop in bed. Liggen was moeilijk, zei ze, omwille van
het ademen en zitten deed pijn aan haar buik. Ze voelde zich ellendig. Bij
auscultatie hoorde ik niets abnormaals, geen inspirator noch expiratoir piepen,
geen gelokaliseerde reutel. Haar buik was volkomen
soepel. Ik stond enigszins voor een raadsel. Haar bloedsuiker was aan de hoge
kant maar niet om onmiddellijk te paniekeren. Wat was hier aan de hand?
Even dacht ik dat
ze aan het hyperventileren was? En zou ze misschien zwanger zijn en het niet
aan haar mama durven te vertellen? Beide klachten zouden op die manier wel een
uitleg gekregen hebben? Snel had ik door dat deze veronderstellingen louter
speculatie waren en niet medisch gegrond. Ten andere, de patiënte zelf bleef
stellig deze hypothese
ontkennen. Ik mocht niet aarzelen. Er zat niet anders op dan snel het kind naar
het ziekenhuis te verwijzen zonder vermoeden van de juiste diagnose. Dit
overkwam me niet dikwijls, al zeg ik het zelf. Meestal kon ik al een
richtinggevende diagnose meegeven. Ik was gefrustreerd.
Later vergaf ik
het mezelf, als ik vernam dat ze " een metabole acidose" had, een
moeilijke diagnose, maar een ernstige, mogelijks levensbedreigende complicatie
van haar suikerziekte. Gelukkig was ze tijdig in het ziekenhuis en is het goed
is afgelopen.
