Ik
ben al vijf jaar op pensioen en toch… Dit weekend las ik in de krant een
vernietigend, pijnlijk artikel, geschreven door een professor pediatrie: over
“wie en hoe” de zorg van het kleine kind, de peuter, de baby volgens hem moest
gebeuren.
De tekst was een steek in mijn hart als
gedreven huisarts, een dolksteek in de rug van al de professoren opleiders en
een schandalige uitlating over al die huisdokters, die dag in dag uit, ‘s
nachts en in de weekends, hun uiterste best doen om kinderen juist en vlug op
te vangen en te behandelen.
“ De huisarts zou niet bekwaam zijn om kleine
kinderen te behandelen… Alleen de pediater zou dat kunnen. Het zou zelfs
gevaarlijk zijn met je kind naar een huisarts te stappen als het ziek was! De
huisarts werd vergeleken met een Peugeot waar de pediater een BMW was…. Die
betaalde je dan wat duurder maar je had ook kwaliteit!”
Ik geloofde mijn ogen niet. Deze nonsens werd
in de pers rondgestrooid, zonder enig gefundeerde wetenschappelijke basis! De
zoveelste schampere en vernederende opmerking vanuit de specialistische wereld
over het kunnen van de huisartsen.
Maar het is eigenlijk al jaren bezig. “De huisarts deugt al jaren niet meer voor de verzorging van het kleine kind.”
Vaccinaties worden door Kind en gezin georganiseerd… Lees: werk van de huisarts afgenomen!
In de week kan iedereen vrij naar de kinderarts stappen, op afspraak weliswaar, want specialisten verplaatsen zich niet aan huis… Terloops: Wij huisartsen kregen een klacht als we niet stante pede aan huis renden voor een kind met 39 graden koorts!
Maar de trend was gezet: Langzaam maar zeker gingen meer en meer mensen met hun kinderen onmiddellijk naar de specialist. Deze zag meer en meer banale infecties: oorontstekingen, griepjes enz. Zo ontstonden er langzaam aan pediaters die de speciale kinder- ziektebeelden even weinig zagen als de huisartsen: gevaarlijk dus!
Een lachwekkend fenomeen was ook dat de
weekendwachten van ons, huisartsen, overspoeld werden met ernstig zieke
kinderen. Daar waar we in de week niet goed genoeg voor werden geacht, moesten
we in het weekend maar zien op te lossen. Lees: specialisten deden de
routineraadplegingen in de week en wij zagen ernstig ziek kinderen in het
weekend. Dit is nu wel karikaturaal overdreven, maar toch…
Het erge is dat ik zo kan verder gaan.
Gynaecologen claimen de PAP testen en de
zwangerschapsopvolging. NKO-artsen halen proppen uit de gehoorgang,
dermatologen beoordelen in twee minuten een eczeem of een acne. Volgens
cardiologen moet je onmiddellijk de Mug bellen bij pijn in de borst en geen
kostbare tijd verliezen door eerst een huisarts op te roepen. Diabetologen
beweren dat huisartsen niet bevoegd zijn insuline op te starten en diabetes
patiënten op te volgen en de apothekers doen kleine consultaties in hun officina
en en en …
Wat blijft er over van mijn geliefd beroep?
Papieren invullen? Dossiers bijwerken? Ziektebriefjes schrijven voor zover het
nog nodig is? Inspringen voor de vergeten, belangrijke groep patiënten die nog
door niemand is opgeëist : de psychische zieken, de bejaarden…?
Daar zal straks ten andere wel een geriater
voor aangesteld worden als de andere gegeerde specialisaties overbevolkt
geraken.
Ik sakker…ik treur...
