Vandaag zat er een doodsbrief in mijn bus. Help! Het was van een patiënt. Weliswaar geen wekelijkse of zelfs maandelijkse patiënt, maar zijn vrouw zag ik wel om de twee maanden aan huis voor haar medicatie tegen bloeddruk en diabetes.
Die moest op regelmatige basis gecontroleerd worden. Zij was een vrij obese vrouw, zeer zenuwachtig en altijd bekommerd. Het waren zestigers.Telkens ik er kwam riep ze er even haar man bij en vroeg ze hem of hij zich ook niet even wou laten onderzoeken. Hij vond het steeds overbodig. Hij was een onbezorgde levensgenieter.“ Hij was gezond” zei hij. Eenmaal per jaar wou hij wel eens zijn bloed laten trekken. Ik profiteerde er dan van om hem ook eens klinisch onder de loepen te nemen. Telkens hij dan vernam dat het resultaat goed was, keek hij glunderend naar zijn echtgenote: “Zie je wel, je hoeft je zo niet druk te maken!”
Nu was hij dood!!
Ik herinnerde mij dat hij me in het voorjaar
vertelde, terwijl hij me buitenliet,(!) dat hij even niet goed was geweest:
twee nachten had hij overgegeven. Hij was toen op een week vijf kilo
afgevallen, maar: “ Dat kwam me goed uit” zei hij. “ Ik had toch nog
overgewicht van de feestdagen.” En zo was de kous weer af! Ik had hem toen nog
aangemaand om zijn jaarlijks onderzoek te vervroegen en bij een volgende visite
al af te spreken. Maar dat was allemaal niet nodig:“ Waarom waren die vrouwen
altijd zo snel ongerust?” Bij mijn volgend bezoek was hij net afwezig.
(Bewust??)
Ik was ontzet van het bericht. Versteld ook
en wat teleurgesteld dat zijn vrouw mij niet eerder gecontacteerd had. Maar ik
vermoedde dat haar zonen haar meteen bij zich hadden gehaald.
Ik bezocht haar kort nadien. Zij had
effectief een week lang bij de oudste zoon gelogeerd na de feiten. Ze was
verloren. Haar man was steeds haar steunpilaar geweest: een sterk karakter met
een oplossing voor alles. Eigenlijk was ze ook boos op hem: “ Ik heb hem zo
dikwijls gezegd dat hij zich moest laten nakijken” Hem kon precies niets
overkomen!”
Zo ondervond ik het nog dikwijls in de praktijk.
De traditionele idee over de noodzakelijk, verwachte mannelijke heldhaftigheid
deed sommige mannen medisch de das om. Ik geef toe: vrouwen klagen en zagen
misschien meer over prullaria. Zijn waarschijnlijk ook sneller ongerust. Maar
mannen wachten soms zo lang om een dokter te raadplegen, soms te lang.
In mijn praktijk zag ik veel meer vrouwen dan
mannen over de vloer komen. Niet alleen omwille van een zwakkere gezondheid (het tegendeel is wel bewezen). Niet alleen omdat ik een vrouwelijke arts ben.
Maar ook een beetje omwille van deze “straffe mannen” ideologie?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten