DE GULDEN MIDDENWEG

Over vermageren en zo...

Waarom worden we steeds van het ene uiterste naar het andere gedreven? In alles? 

Het opvoeden van kinderen zoals vroeger, met overmatig strenge regels en straffen is volledig omgeslagen naar de nieuwe vrije opvoeding. Mijn opa vertelde dat hij “van de riem” kreeg of soms op zijn knieën moest zitten met een stapel boeken op zijn hoofd of in een donkere kelder werd geduwd gedurende een uur. Vreselijk! Nu moeten we met onze kleuters overleggen hoe ze zich moeten gedragen. Alleen belonen, niet straffen.                                                                                    In de beleving van sexualiteit zijn we in de loop van de jaren van overdreven preutsheid en geheimdoenerij naar de vrije liefde in al zijn aspecten overgeheld. Onze grootmoeders en moeders wisten amper wat maandstonden waren, laat staan iets over leuke sexbeleving. Nu wordt zelfs promiscuïteit soms aanvaard als de normaliteit. Er ontstaan massa’s ethische problemen.                                                                                           Hetzelfde met kunst: waar vroeger de schilderkunst en de beeldhouwkunst een enorme vaardigheid en esthetisch gevoel vereiste, wordt nu de kakmachiene en de recyclage- kunstwerken de hemel in geprezen. Ik voel me soms in het sprookje beland over “de nieuwe kleren van de keizer”. Ik begrijp soms niets meer van kunst.

Maar ik wijk af van mijn medisch verhaal. Zo klonk het in de praktijk:

“Dokter, ik ben vreselijk verdikt, ik moet zeker 15 kg vermageren. Ik heb het berekend. Mijn BMI is veel te hoog. Misschien heb ik iets aan mijn schildklier? Het is niet normaal. En binnen twee maanden gaan we naar Spanje. Je weet, zoals elk jaar. En ik zou daar graag in mijn badpak willen lopen zonder complexen. Je moet mij iets voorschrijven. Of misschien eerst mijn bloed nemen?”   Het is niet makkelijk: gewicht verliezen. Ieders metabolisme is anders. En er zijn pathologische vormen van obesitas. En er zijn van die mensen die bergen ijs kunnen eten en een halve taart verorberen en daarna schaamteloos vertellen dat ze geen gram zijn bijgekomen. Dat is zo.              “Ik hoef nog maar naar mijn dessert te kijken en er is al een kilo bij.” hoor ik mijn patiënte nog zeggen.                                                                                                                                                    Ik bereidde me voor op een hopeloze monoloog die ik zo enthousiast mogelijk zou voeren.Want met pillen, bizarre diëten of extreem vasten komen we immers geen stap verder in ons plan om gezond te leven, nu en op lange termijn. De resultaten zijn op zijn best bekeken”tijdelijk” maar meestal zelfs “slecht”met een herval van gewichtstoename in het kwadraat.De meeste medicaties die ik op de markt heb weten verschijnen zijn met stille trom alweer weggehaald, verdwenen uit de apotheek, omwille van teveel neveneffecten of te schadelijk. De meeste extreme diëten die een tijdje het grote nieuws haalden zijn al lang terug op de achtergrond geraakt. Ik heb patiënten geweten die op nierdialyse zijn geraakt door ongecontroleerd gebruik van voeding vervangende poeders. Ze hebben er een dure prijs voor betaald. Letterlijk en figuurlijk. Want je kan je blauw betalen voor een poeder om te vermageren afkomstig van een illustere, duistere, dikwijls buitenlandse firma, die reclame maakt op TV of in tijdschriften en die je mirakels belooft. En toch kennen die producten telkens opnieuw succes en worden de afradende adviezen van professoren genegeerd. Niemand hoort ze graag. Iedereen wil drastische snelle oplossingen voor zijn of haar gewicht.                                                                    Ook nu dus begon ik de illusie van mijn patiënte de grond in te boren toen ik haar vertelde dat ik haar schildklier wel wou checken maar dat die er vermoedelijk niets mee te maken had. Dat haar gewichtstoename waarschijnlijk aan haar voedingsgewoonte lag. Dat het er op aankwam “gewoon” elke dag gevarieerd en gedoseerd te eten. Dat ze best wat meer beweging zou nemen enz...Ik gaf haar een lijst mee met concrete tips over calorieverbruik en inname. Ik raadde haar aan zelf eens te overlopen hoe haar voedingspatroon er uit zag en hoe ze zonder “ af te zien” langzaam haar dagelijkse eetgewoonte kon aanpassen aan de gezonde normen. Eventueel met behulp van een diëtiste.

Mijn betoog had het effect van een preek: “geen” dus. want “gewoon” en “ elke dag” is vermoeiend, langzaam en saai! Liever een “ tournée minerale” of een ascetische week zonder dessert... en dan er weer lekker tegen aan.