COVID 19

Corona: een ongekende, onzichtbare vijand, anno 2020

We hoorden het vertellen van onze grootouders, over de Spaanse griep na de eerste Wereldoorlog. Blijkbaar werden de ziekenhuizen die opgericht waren voor de soldaten daarna gebruikt voor zwaar zieke burgers.

In 2009 maakte ik het mee: de Mexicaanse griep die iedereen aanzette tot grootscheepse vaccinatie acties. Onze huisartsenkring hield een speciale vergadering en we vaccineerden mekaar. We waren gewapend om er tegen aan te gaan.
In de pers lazen we al herhaaldelijk over Ebola in Afrika: een zeer beangstigende aandoening, maar een “ ver van mijn bed show”. Toch realiseert iedereen zich op zo’n moment hoe bedreigend zulke epidemie wel is, want: we hebben geen therapie! 
Ook de oprukkende multiresistente bacterie die hier en daar, af en toe, slachtoffers maakt is iets wat tot nadenken stemt. De geneeskunde kan al zeer veel, maar zal altijd wat achterop lopen als het om muterende micro-organismen gaat.

En nu: nu is het onze beurt.
Het zo ontwikkelde, geïndustrialiseerde, moderne Europa wordt tegen de muur gedrukt. Ons hectische drukke leventje wordt platgelegd door een microscopisch klein, in sommige gevallen dodelijk virus. We zijn zo gewoon te hollen van het werk naar huis, van huis naar de sportactiviteiten of naar een of ander divertissement. 
Nu zijn we met onze neus op de feiten gedrukt: de natuurwetten zijn ons te slim af. We hebben geen remedie tegen deze “ intruder” die onze gezondheid bedreigt. Van iedereen en vooral van de ouderen.
Ik ben niet meer actief als arts maar besef dat mijn collega’s huisartsen het nu zeer zwaar hebben en ook risico’s lopen. Ze krijgen mijn volledige steun!

Ik hoop dat iedereen zeer strikt de maatregelen van de regering volgt. “Allemaal in ons kot” voor zover dit mogelijk is. Geen achterpoortjes en truukjes bedenken om aan de regels te ontsnappen. Het is in ieders belang. Jammer zelfs dat de beleidsmakers niet van in de beginne voldoende gewaarschuwd hebben dat dit er zat aan te komen. Wetenschappelijk was het al lang duidelijk dat deze situatie niet te vermijden was. Dan zouden er nu geen “hamster relletjes”ontstaan  en had iedereen “tijdig tijdelijk” afscheid kunnen nemen van zijn (groot)ouders in de tehuizen. Dan hadden de scholen al een goed plan kunnen uitwerken voor studieprojecten on line of via Ketnet bv.

Maar wij moeten zelf aan de slag. Wat meer tot de “basic” terugkeren. Misschien komen we tot de conclusie dat we niet zoveel nodig hebben om gelukkig te zijn en te overleven. 
Iets positiefs, wie weet?