EEN VREDEVOLLE KERSTTIJD EN EEN GEZOND 2020

KERSTTIJD EN EINDE JAAR

Laat het voor jullie een tijd van rust en vrede zijn!
Voor mij is het steeds een tijd van reflectie en mijmeringen, ook over mijn geliefde beroep.

Van één ding heb ik spijt. Vanaf de jaren 90, verscheen er wel iedere dag iets over de huisartsen in de krant. Had ik toch maar alle artikels uitgeknipt en bijgehouden! Ik kon er mijn huis mee behangen.
Hoewel ik me dikwijls blauw ergerde over wat er geschreven werd, soms had het ook iets tragikomisch! Ten andere, om al die commentaren te overleven, moest je ze wel met een korreltje zout nemen en er over grappen onder collega’s. De kranten en de weekbladen stonden vol met artikels die wijsheden propageerden over de dokters.  
De ene dag gaven we veel teveel antibiotica. We gaven ook de verkeerde antibiotica. We schreven sowieso teveel pillen voor: “Zie maar de statistieken van de andere landen!"De andere dag kenden we niets van depressie. 
We schreven teveel antidepressiva voor. We kozen uiteraard ook voor de verkeerde!We zouden in onze opleiding veel te weinig geleerd hebben hoe communiceren met deze groep van  patiënten! “De psychologen konden deze aandoening veel beter aanpakken."
We verwezen rugklachten te weinig naar de kinesist en de chiropractor, want we begrepen onvoldoende het fantastische effect ervan. “Zij zouden deze kwalen veel beter oplossen dan wij." Paptesten (preventief gynaecologisch onderzoek) zouden de huisartsen onvoldoende onder de knie hebben:“Je kon beter bij de gynaecoloog  terecht."
Slaappillen werden onterecht en te lang gegeven. (Dit wil ik onmiddellijk beamen)Je moest onmiddellijk naar de neuroloog, de NKO en het slaaplabo in deze moderne tijd!!(Dat is dan het andere uiterste)
Alsof ons beroep nog niet genoeg door het slijk werd gehaald kwam er geregeld wat reclame op de radio: Elk jaar wordt er een melanoomdag georganiseerd, allen naar de dermatoloog! Het is zelfs gratis!Op de 60-plussers-beurs kan je je BD en hartritme laten meten. Als er iets scheelt kan je dan meteen naar de cardioloog!Ik kan zo nog lang verder doorgaan:Voortdurend reclame voor andere beroepsgroepen die zich op ons terrein begaven, afgewisseld met negatieve beeldvorming over de huisartsen. 

Toegegeven, in die jaren hadden mijn mannelijke collega’s het nog harder te verduren. 
Er werd een complete vervrouwelijking van het beroep ingezet en gepromoot door allerlei vrouwenbladen en groeperingen.
“Plots waren de vrouwelijke artsen veel beter dan de mannen”. Eigenaardig, want van oudsher waren de dokters toch meestal mannen en waren de mensen dit gewoon? “Maar nu werd het( zogezegd) duidelijk dat zij niet zoveel empathie en luisterbereidheid vertoonden als de vrouwelijke artsen, de opkomende grote groep”. Dit was langzaam begonnen aan de universiteiten en nu op het terrein.
Deze tendens ging zeer ver. Plots werd er expliciet gevraag naar een vrouwelijke dokter: Op de wacht. Voor de doordeweekse afspraken van raadplegingen  in groepspraktijken. Overal! Het werd zelfs zo extreem dat bij een dringende oproep een patiënt te laat in de spoed terechtkwam omdat hij geweigerd had de mannelijke collega die beschikbaar was te laten komen in plaats van de vrouwelijke arts die op dat ogenblik in consultatie bezig was en dus niet zo snel bij hem thuis kon geraken!!

Het is zoals met de politiek. Journalisten beseffen niet dat ze langzaam, ongemerkt, een bepaalde opinie en mentaliteit doordrijven, bij de mensen in lepelen en zo bepaalde beroepsgroepen ondermijnen. Ik ben dikwijls gefrustreerd geweest bij het lezen of horen van zo'n boodschappen. Het maakte me opstandig, maar het gaf me ook energie. 
En als ik tijdens mijn raadpleging het vertrouwen en de aanhankelijkheid van sommige patiënten voelde, dacht ik telkens: “Dat kan een krantenartikel of een of ander interview niet zomaar stukmaken !”
Niet lang geleden verscheen een vergelijkende studie over het vertrouwen van de mensen in bepaalde beroepsgroepen: brandweermannen, politiemensen, advocaten, huisartsen, specialisten, politici en hierbij staken de huisartsen met kop en schouder bovenuit samen met de brandweerlieden.