Het gebeurde op een donderdagochtend, na een nachtvisite. Ik
was niet bepaald “fit" om de consultatie te beginnen. Met een korte
douche probeerde ik mezelf nog snel wat frisheid en energie in te blazen.
Meneer Spijboek was een trouwe vroege (altijd de
eerste) patiënt, telkens op de laatste donderdag van de maand. Een oude man -
volgens zijn paspoort een zeventiger, maar fysisch makkelijk tien jaar ouder.
Hij was weduwnaar en had al veel kwalen achter de rug. Hij liep voorovergebogen
door osteoporose en zijn armen zaten vol blauwe plekken door zijn fragiele huid
en de pillen die hij moest nemen. Na een korte begroeting zette hij zich neer
en ontblootte routinematig zijn arm voor de maandelijkse PTT bepaling in zijn
bloed. (Nu wordt dit INR genoemd: een parameter voor bloedverdunning en
maatstaf voor aanpassing van bloedverdunnende medicatie.)
Hij had me tot op dat punt nauwelijks aangekeken. Gelukkig
maar. Terwijl ik hem al wat ondervroeg, naar hoe hij zich voelde en hoe de
voorbije maand verlopen was, begaf ik me naar de roltafel om alle benodigheden
voor de bloedname te verzamelen en te prepareren: de nodige buisjes en de
juiste naald op een houder vijzen, alcoholswab en pleister klaarleggen, … Ineens,
tot mijn ontsteltenis, viel er een krulspeld uit mijn haar! Die was
achtergebleven na een ultieme poging een beetje goed voor de dag te komen die
ochtend... Tijd voor veel opsmuk en spiegelkijken kwam er sowieso nooit aan te
pas en kappers zouden van honger omkomen indien ze van mijn bezoekjes moesten
leven. (Kappersbeurten waren trouwens niet bepaald zinvol vermits ik dagelijks
door weer en wind de baan op ging!)
Ik moest even bekomen van de verrassing maar moffelde dan
snel die ouderwetse krulspeld weg, voelde of er niet nog ergens eentje
verborgen stak, en probeerde verder te doen alsof er niets aan de hand
was. Ineens was ik wakkerder dan ooit!
Ik nam doodserieus meneer Spijboek z’n bloed af en hij merkte
niets van de gevolgen van mijn kleine “ochtendspits" voorvalletje. Ik
rondde het maandelijkse klassieke onderzoek af en was hem stiekem dankbaar dat
híj de eerste patient geweest was! Zelf nog wat in droommodus en in al dan
niet zorgelijke gedachten verzonken - zich verder van niet veel bewust...
’s Avonds zou hij me bellen voor de uitslag van zijn
bloedtest en kon ik hem voor de komende maand het schema voor zijn
bloedverdunnend medicijn uitleggen. Het was een lieve mens maar ook één van
mijn zorgpatienten; de ene keer stond zijn bloed te dun en riskeerde hij ergens
te bloeden. De andere keer was zijn bloed te dik en dreigde een trombose van
zijn hartklep. Het was zeer moeilijk een vast schema voor zijn pilletjes uit te
dokteren. Vermoedelijk was hij ook af en toe verstrooid en durfde al eens iets
over het hoofd te zien! Maar dan iets erg belangrijks: dat pilletje nemen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten