Mevrouw
Anita B. zat in de wachtzaal met een windel rond haar gezwollen arm. Haar
gezicht was vertrokken van pijn en ze had duidelijk geweend. Anita had twee
kinderen en haar echtgenoot leidde een goed draaiend bedrijf. Een welgesteld
gezin.
Ze
had een bad genomen en was uitgegleden op de natte vloer. Zo had ze zich
bezeerd. Vertelde ze.
De
letsels waren ernstig en mogelijk zat er zelfs een fractuur onder de zwelling.
Er moest een radiografie genomen worden en waarschijnlijk zou ze een gips nodig
hebben. Anita sputterde tegen. Ze wilde niet graag naar het ziekenhuis want de
tweeling ging wat later thuis komen van school en ze moest nog warm eten maken
voor haar man, klonk het.
Toen
ik aandrong om toch naar de spoeddienst te gaan en voorstelde om haar man te
verwittigen en in te lichten over de ernst van haar verwonding, panikeerde ze
bijna. Ze gaf aan dat ze dan zelf wel naar het ziekenhuis zou gaan. Ik moest
niets doen en zeker meneer niet verwittigen.
Later
is Anita nog teruggekomen.
Een
keer met schaafwonden en een keer vol blauwe plekken.
Binnen
dit gezin gebeurden zaken die door niemand werden vermoed... Anita wist dat ik
haar geheim kende. Ze nam telkens gewillig de telefoonnummers en adressen mee
die ik haar aanbood om hulp te zoeken bij sociale dienst en speciale opvang,
maar maakte er nooit gebruik van.
De
kinderen vertoonden nooit verdachte letsels, maar hun mama werd een paar keer
lelijk toegetakeld. Ze heeft nooit toegestemd hier verder mee te gaan en
verplichtte mij tot zwijgen. Ze hield van haar man, zo zei ze, en ze zou nooit
haar gezin omwille van deze uitzonderlijke voorvallen laten kapotgaan. Tenminste
zolang haar zoontjes gespaard bleven!
Waarschijnlijk
is er meer familiaal geweld binnenskamers dan we weten. Akelig dit van
kortbij mee te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten