De microbe te pakken!

De schoolpoort van het college sloot zich achter mij. Het was juni 1969. Ik was mij plots zeer bewust dat deze laatste”proclamatiedag” van het zesde humaniorajaar een belangrijk keerpunt in mijn leven was. Nu moest alles gaan gebeuren. Een studiekeuze, een nieuwe partner hopelijk ... misschien kindjes? Wat zou het leven voor mij in petto hebben?

Zeker was ik alvast, dat ik in de medische sector wou werken. Van kinds af zag ik mezelf in een “zorgend” beroep. Verpleegster misschien? Werken in een bejaardentehuis mogelijks?

Ik had alleszins iets met oude mensen! Waarschijnlijk omdat mijn eigen opa zo een schat was.

Maar het zat dieper dan dat. Ik wilde de mensen ook begrijpen en doorgronden. Fysisch, en zeker ook psychologisch. De psyche boeide me. Ze ligt tenslotte aan de basis van vele van onze fysieke klachten en relationele problemen. Ik wilde hier zoveel mogelijk over weten, zodat ik een gefundeerde, degelijke raad zou kunnen geven en mensen met dergelijke issues op een goede manier kon bijstaan.

                                                                                                                                     

In ‘mijn’ tijd was het belang van een diploma voor meisjes nog niet zo ingebakken als nu. Maar ik had geluk. Mijn thuisbasis was overtuigd van het grote belang hiervan. En ook van het belang om het beste uit jezelf te halen. Misschien te overtreffen.

 En zo kwam het dat ik in september ’69 in Leuven belandde. Op kot. Met een inschrijving voor de faculteit geneeskunde en een hele stapel lectuur op zak.

En een wereld ging open. De overdonderende ingeniositeit van het menselijk lichaam onthulde zich en verbaasde mij elke dag. Studeren was geen opdracht. Ik was besmet met de doktersmicrobe. In hart en ziel.

De komende 7 jaren waren er van hard werken, nachtelijke uurtjes kloppen om alle leerstof te kunnen verwerken maar ook van veel genieten. Ik leerde mijn fantastische man kennen, een zielsgenoot, die door dezelfde microbe gebeten was. Samen maakten we mooie toekomstplannen. We zouden met ons tweeën een eerlijke praktijk uitbouwen, beiden als huisarts, ‘in duo’. Maar! We zouden ook proberen een gezinsleven te behouden, er echt te zijn voor onze kinderen.

Tussen twee examenreeksen in trouwden we. Onze ouders sponsorden een miniflatje in plaats van twee koten en zo spartelden we het laatste jaar geneeskunde door. En dan waren er de symbolische laatste loodjes. De laatste examenreeks bleek tegen alle verwachtingen in nog een harde noot. De cursus ophtalmologie die peanuts was in vergelijking met wat we al eerder hadden doorworsteld, kreeg ik met moeite in mijn hoofd gestampt. En mijn man sukkelde zich door de dermatologieproef. Hij was als verdoofd! Onze pseudo-gedrogeerde toestand bleek echter enkele dagen later niet zo onschuldig. Gelukkig voor ons – en de volgende huurders – bleek de schouw verstopt. We waren op een haar na ontsnapt aan een CO-vergiftiging!