Na
35 jaar ‘dienst’ heb ik een paar jaar geleden de deuren van mijn
huisartsenpraktijk gesloten. Het was met spijt in het hart, want ik heb mijn
job heel graag uitgeoefend. Maar de tijden waren dusdanig veranderd, het kon
niet anders.
Al
mijn ervaringen en belevingen van die voorbije decennia wil ik niet verloren
laten gaan. Er is dan ook zoveel te vertellen. Een verhaal dat hopelijk de
rijkheid, diversiteit, complexiteit, maar zeker ook de evolutie van mijn beroep
schetst gedurende die 35 jaar dat ik het heb mogen en kunnen uitoefenen. Geen
wetenschappelijke uiteenzettingen, en ook geen zwaarwichtige exposés. Maar
menselijke situaties, met af en toe een filosofische toets.
Mijn man en ik behoren tot een
‘tussengeneratie’ artsen. Wij gingen niet met paard en kar in allerijl een
zieke dorpsbewoner uit de nood helpen en we moesten ook niet door weer en wind
een bevalling in goede banen leiden in het holst van de nacht. Dat waren nog
eens heroïsche tijden!
Maar we behoren ook niet tot de
huidige generatie van huisartsen die van 8 tot 18 uur werkt in een groepspraktijk
en daarna ‘vrij’ is, zijn patiënten aan een collega overlaat en het automatisch
antwoordapparaat opzet voor de nachtwacht. Een enorm uitgebouwde, veel gestructureerdere
tijd.
Daarom
zijn mijn medische ‘praktijk’verhalen vaak doorweven met familiale situaties,
die onvermijdelijk mee de dag kleurden. Ik was
tenslotte huisarts maar ook echtgenote en mama van drie kinderen.
Het was een drukke maar fantastische
tijd!
Groetjes,
Leen
Schitterend
BeantwoordenVerwijderen