Dorpsarts behandelt slachtoffer van Tsjernobyl (of zoiets).

1986. Een zondagochtend, zonder wachtdienst, 8u. Dring, driiing, driiiiiiiiiiing.

We lagen nog even te soezen in bed, de luxe van een vrije zondagochtend. Onze kinderen waren al eerder onze kamerdeur gepasseerd, pseudo stilletjes, maar nu waren we wel echt helemaal wakker. Dit was niet het ‘gewone’ bellen aan de voordeur, dit moest iets speciaals zijn.

We vlogen in onze kamerjas naar beneden. Daar stonden onze drie peuters met hun neus tegen de ramen gedrukt naar buiten te staren. Opgewonden kwam de jongste mij vertellen dat er een bus voor de deur stond en dat de meneer vooraan er heel raar uitziet. ‘Met zijn hoofd achterover en zijn tong uit zijn mond’. En ‘zijn ogen kijken naar het plafond’, aldus de plastische beschrijving.

Dit klonk niet goed. We haastten ons naar buiten, met onze kroost in het kielzog. Het was al van bij het eerste aanblik duidelijk: deze busreis eindigde hier. Een passagier was onwel geworden en was op de zetel naast de chauffeur geinstalleerd. Hij was echter kort daarna bezweken, vermoedelijk aan een vasculair incident (een beroerte, hartinfact …).

De bus vervoerde een lokale vereniging op een dagtrip. Één van de reizigers had het idee geopperd om bij de dokter van het dorp halt te houden. Waar ze de zieke (de overledene ondertussen) zouden kunnen achterlaten voor de nodige formaliteiten en dan hun reis verderzetten. Voor de getroffen man kwam alle hulp effectief te laat, maar een lijk in onze gang laten droppen … dat leek ons nu ook niet meteen de oplossing.

 

Tijdens de discussie met de chauffeur en de reisverantwoordelijke over het al dan niet achterlaten van het lijk, riep plots iemand ‘nog een dode, nog een dode!’ Paniek! Maar gelukkig was onze interventie hier wel nuttig. Bleek dat een gevoelige passagier tijdens het uitstappen van de bus en de noodgedwongen passage voorbij de doorgezakte, overleden medereiziger, flauw was gevallen. Hij werd ‘doodsbleek’ in ons huis binnengebracht maar was snel gereanimeerd met een tas warme koffie.

 

Voor onze kinderen was het een spannende gebeurtenis. Voor de dorpsbewoners een niet alledaags zicht op het kerkplein: een toeristenautobus, een politiewagen, een ziekenwagen en een begrafenisondernemer, allemaal voor het huis van de dokter!

De tamtam kon zijn werk doen. En zo hoorde ik even later ‘dat er een slachtoffer van de ramp van Tsjernobyl was gevallen in het dorp’. En misschien zelfs twee, dat wist men niet zeker. J