Binnen zonder bellen

Vakantie! Voor ons gezin was het altijd iets om naar uit te kijken: dat bordje aan de deur, “binnen zonder bellen”, even mogen vervangen door “wij zijn op verlof”! Die bewuste zomer lieten we ons huis en onze deur achter in de betrouwbare handen van mijn mama. 

Eindelijk… De langverwachte zomervakantie was aangebroken. We hadden gepland om twee weken te gaan kamperen. Twee weken, langer durfden we ons niet te permitteren. Voor onze chronische patiënten was dit een overbrugbare periode en voor onze oudjes - die meestal met een zekere angst achterbleven - nog geen te lange afwezigheid. Ook voor onszelf was dit de optimale vakantieduur, want niet alleen vooraf maar ook na afloop moesten we de sluiting van onze praktijk telkens bekopen met extra werkvolume.

Vooraleer we konden inpakken en wegwezen, moesten bijvoorbeeld alle chronisch zieken nog eens bezocht worden. En bij thuiskomst was er meestal zoveel gebeurd dat we de eerste werkdagen veel overuren moesten kloppen. Een gigantische massa post lag ons dan op te wachten: facturen (de leukste verrassingen!), tijdschriften, kranten en brieven - brieven en nog eens brieven. Ooit mat ik de hoogte van de stapel, gewoon voor de lol… ik kwam uit op meer dan een meter! We hadden een simpele keuze: ofwel alles in de post laten toekomen tijdens onze afwezigheid ofwel een gewillig slachtoffer vinden om regelmatig de (anders metershoge) postberg van achter onze voordeur weg te halen, zodat we deze tenminste nog openkregen bij thuiskomst!

Die bewuste zomer stelde mijn mama zich gewillig kandidaat. Dit was niet alleen nuttig voor het probleem “post” maar zo hadden we meteen ook een beetje controle over ons geliefde hebben en houden, en werden de planten van een uitdrogingsdood behoed. Zo gebeurde het dat mijn mama in de woonkamer de planten aan het gieten was, toen ze plots stemmen hoorde. Ze verbaasde zich erover dat ze de buren zo duidelijk kon horen babbelen en besloot dat de geluidsisolatie toch te wensen overliet. 

Ze wou net de deur uitgaan toen ze besefte dat het geluid niet van buitenshuis kwam maar van binnen... namelijk vanuit de wachtzaal! Ze duwde de deur open en inderdaad: daar zaten twee patiënten op hun gemak een babbeltje te slaan. Wachtend op het begin van de consultatie. Waarschijnlijk was de voordeur niet helemaal goed dichtgevallen en hadden die mensen zich niets vermoedend in de wachtkamer geïnstalleerd. Het is altijd binnen zonder bellen bij madam doktoor :-).