Niet zo lang nadat onze
kinderen hun eerste stapjes zetten in de kleuterschool, sprak de directrice mij
aan met de vraag of we het zagen zitten als arts op te treden bij kleine
schoolongevallen. Wij waren immers met twee artsen, waardoor er altijd iemand
bereikbaar zou zijn. Al snel kwamen we te weten wat die opdracht echt
inhield!
In een schooltje wordt er
namelijk nogal wat gevallen en gebotst - zelfs al eens gevochten, met de nodige
blutsen en builen maar evengoed wondes tot gevolg. En wondes moeten al eens
genaaid worden! We werden op de meest onverwachte en onmogelijke momenten
opgetrommeld. En natuurlijk hadden we altijd prijs op topdagen zoals wanneer
het schoolfeest was, op de laatste schooldag, tijdens het Sinterklaasfeest. Normaal gezien heb je ongeveer tot zeven uren nadat de wonde werd opgelopen, de tijd
om een hechting goed te kunnen uitvoeren (duurt
het langer, drogen de wondranden). Maar een schreiend kind en een juf in alle
staten kan je niet laten wachten.
In het begin stond de
directrice zelf toe te kijken op onze activiteiten, nadien werd die taak
toevertrouwd aan een leerkracht en nog later aan een verpleegster. De ziekenboeg was een succes! Er lag geregeld wel
eens een kindje op een ligbedje met een snotneus of buikpijn. En af en toe was
er dus het slachtoffertje met een snede die genaaid moest worden, meestal op de
kin of boven de wenkbrauw - de klassieke plaatsen voor snijwondjes die veel
bloeden. We probeerden zo steriel mogelijk te werken en wonder boven wonder: we
kregen nooit te maken met infecties, ondanks de niet evidente
omstandigheden. Het was verbazend hoe rustig die kleine patiëntjes hun
wondje lieten sutureren: geen operatiezaal, geen dreigend instrumentenarsenaal,
geen witte schort… dat hielp! Met de juf of de verpleegster in de
buurt, in hun bekend milieu. In het beste geval was de mama nog niet ter
plaatse, want dan was zoontje-of dochterlief meestal niet te kalmeren en leek
het kleine incident plots een groot drama…
Op een dag was een moeder met
haar zoontje zelf tot bij ons gekomen. Het ventje had een snee onder zijn kin.
Ik liet hen binnen in het cabinet en legde het patiëntje op de onderzoekstafel.
Zijn mama stond ernaast en hield zijn hand vast. Nog tijdens het ontsmetten van
het wondje liep het al mis. Ik zag dat de mama het benauwd kreeg. Tijdens het
verdoven lag het jongetje braaf op tafel maar de moeder kleurde helemaal wit.
Ze begon te zweten. Daar stond ik dan, alleen, met mijn steriele handschoenen
aan,... Ik spoorde de mama aan om op de grond te gaan liggen en wrong met mijn
ellebogen de deur naar de gang open om frisse lucht binnen te laten. Daar heeft
ze uiteindelijk de hele tijd gelegen om bij te komen! Haar zoontje liet zich
intussen heel flink verzorgen en gaf de hele tijd geen kik. Achteraf vertrokken
ze samen, allebei rechtop :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten