Boeiend & hartverwarmend : het bejaardentehuis

1985. Op een voormiddagronde sprak de verpleegster van één van de omliggende bejaardentehuizen mij aan. De arts die de meerderheid van de inwoners van de home opvolgde, stopte met haar praktijk. En ‘of ik het zag zitten om haar taak over te nemen?’ Ik voelde me vereerd en zeer enthousiast. Ik hield immers van geriatrie.

Oudere patiënten hebben heel vaak een multi-pathologie – meer dan één gezondheidsprobleem. Hun hartspecialist schrijft hen bijvoorbeeld een medicijn voor, de reumatoloog een ander, maar vaak weten ze het niet van mekaar. Als huisarts houd je het volledige plaatje in de gaten.
Daarbij komt dat de nierfunctie van ouderen meestal niet meer zo goed is en extra voorzichtigheid geboden is bij toedienen van om het even welke medicatie. Heel dikwijls wordt de patiënt beter door pillen af te schaffen. Alleszins moet je je op zijn minst regelmatig de vraag te stellen of al die pillen wel noodzakelijk zijn. Superinteressant en boeiend.
En het mooist van al … je krijgt enorm veel dankbaarheid van deze patiënten.

Het project gaf een boost aan mijn praktijk. Ik genoot ervan en beleefde veel prettige momenten. Met de mensen en met de verpleging.

·         ‘Meneer doktoor, ik ben zo moe. Nu moet je me echt eens een briefje schrijven’ Dixit een 80-jarige dame die vanuit haar zetel in de home een briefje vroeg voor werkonbekwaamheid.

·         Of ‘Dokter, je moet zo snel mogelijk komen want ik heb veel buikpijn en ik denk dat ik zwanger ben.’ 82 jaar was ze! Ik moest mijn best doen om haar te overtuigen dat dit echt niet kon en dat het waarschijnlijk een darmontsteking was.

·         En één van mijn oudste vrouwtjes heeft mij echt verrast. Ik vond al dat ze nog zo een stevige boezem had op haar gezegende leeftijd (87!) Maar wat merkte ik bij het uitkleden … ze had haar borsten dubbel gevouwen in haar BH! Nooit eerder en nooit later ben ik dat nog tegengekomen. En zij vond het geweldig dat ze mij, en vele anderen, had kunnen foppen.

Als zorgverstrekker kon je dan natuurlijk niet anders dan even lachen. Je zag er de mensen niet minder graag om. Integendeel, het was hartverwarmend!

Maar als iemand zich vreemd begon te gedragen terwijl hij of zij normaal vrij goed functioneerde, ging bij mij wel een alarmbelletje rinkelen. Een onderliggende infectie misschien? Of toch het begin van dementie? Het was altijd opletten geblazen.