1979. Het jaar waarin
onze fantastische dochter met een schitterende krullenkop geboren werd. De
vooravond van haar geboorte zal ik nooit vergeten…
Het was de dag waarop onze poetsvrouw kwam. Zoals gewoonlijk stond ze om 15u.30 klaar om te vertrekken. Mijn tweede kindje was uitgerekend rond deze tijd en ze vroeg me nog of alles ok was. ‘Alles prima’, antwoorde ik, maar ik had wel de indruk dat er iets stond te gebeuren. Om 16uur zette ik toch dapper de wachtzaal open om patiënten voor mijn avondraadpleging binnen te laten. 16u. Exact een uur voor het begin van de avondconsultatie openden we de steeds voordeur. Dit was zo ingeburgerd bij onze patiënten: wie graag eerst aan de beurt kwam, had het ervoor over om een uurtje op voorhand te komen wachten. Al snel zaten er 3 mensen. Maar plots werd het menens in mijn buik … Ik ging duidelijk de consultatie niet meer halen.
Ik belde mijn echtgenoot op, die met huisbezoeken bezig was. We hadden indertijd de gewoonte de lijst van huisbezoeken met de respectievelijke telefoonnummers bij de thuisblijver achter te laten, voor het geval een urgente visite aangevraagd zou worden. Zo konden we mekaar toch bereiken. Er was toen nog geen sprake van GSM of BIB-systeem. Deze keer was ik zelf de urgentie!
Mijn man kwam zo snel mogelijk
naar huis. Twee van de wachtende patiënten begrepen onmiddellijk dat ze
best de volgende dag terugkeerden. Maar
één man wou perse nog die avond door mij gezien worden. Het kostte mijn man
serieus wat moeite om hem van dat idee af te brengen en door hem te laten
onderzoeken. (Voor alle duidelijkheid: het was helemaal geen dringend consult.)
Na deze consultatie, kon hij ons
oudste kindje naar een vriendin voeren en rond 18uur vertrokken we richting
ziekenhuis. Twee uur later was ze er al, onze dochter!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten