Hondsdol

Mevrouw B woonde op een groot pachthof buiten het centrum en het was logisch dat ze een hond hield. Jammer genoeg voor mij was dat een reusachtige Duitse scheper...

Ik ben altijd al bang geweest voor honden en had met Mevrouw B de afspraak om op vaste dagen langs te komen, wanneer ze dan het enorme dier in de garage liet. Dat was broodnodig, aangezien mijn concentratie op het werk zeer werd getart wanneer er een grote hond langs mijn benen scheerde of ergens in de kamer rondliep. Dat je als huisarts liefhebber moest zijn van grote viervoeters, had men mij nooit gezegd :-).

Op een zekere zaterdagochtend liep het 'mis'. Mevrouw B lag ziek te bed en Meneer B had me laten roepen. Ik parkeerde mijn wagen nietsvermoedend op het erf, ervan uitgaand dat de boodschap over de 'hondenfobie' wel zou zijn overgebracht. Niets was minder waar. Toen ik mijn tas van de passagierszetel nam en mijn portier opende, beleefde ik de schrik van mijn leven. Het enorme dier sprong over mijn schoot op de zetel naast mij, nam daar een scherpe bocht en draafde terug over mijn benen naar buiten. Daarbij een spoor van modder achterlatend op mijn kleren, papieren en autozetel. Dit alles gebeurde in een fractie van een seconde dus ik had even tijd nodig om te bekomen en me te realiseren wat er juist gebeurd was. Ik riep mezelf tot de orde en vluchtte snel de huiskamer binnen terwijl de hond opgewonden verder de tuin inliep. Happy was ik niet en blijkbaar werd mijn geschokte reactie op het incident niet al te goed verteerd... Een paar maanden later gebeurde er namelijk iets gelijkaardigs.

De aandacht van mijn patiënte voor onze afspraak was duidelijk verzwakt. Die dag was er gepland dat ik bij haar op visite zou komen, maar op het eerste zicht leek ze me vergeten te zijn; er was niemand op het erf wanneer ik het er met de wagen opreed. Ik liep toch maar even het huis rond en belde aan de voordeur om zeker te zijn dat er niemand thuis was. Nog voor ik het goed en wel besefte, werd ik wild besprongen door de metershoge hond des huizes, waarbij zijn voorpoten helemaal tot op mijn schouders reikten en ik bijna achterover viel. Ik reageerde verschrikt maar kreeg prompt als repliek een preek over 'dierenvriendschap die hetzelfde is als liefde voor je kinderen' en dat ik waarschijnlijk geen van beiden bezat. Zo ging het nog wel even door. Ik vertrok verbouwereerd met de boodschap dat ze me maar moest contacteren indien ze nog van mijn diensten gebruik wilde maken. Dat was het laatste wat ik ooit van Mevrouw B zag of hoorde... en van haar trouwe beer van een hond.