De jaren ’70/80. Een ‘notoire’ patiënte kwam bij mij aankloppen. Ik was aanvankelijk niet echt gelukkig met deze nieuwe aanwinst. Ze had een stevige reputatie opgebouwd bij verschillende andere collega-dokters die ze al geraadpleegd had in het verleden (bijna iedereen had wel al eens met haar te maken gehad).
Ze zou alle adviezen aan haar laars lappen, betaalde nooit maar dronk stevig door als ze haar maandelijkse uitkering had gekregen. Ze rookte als een Turk ondanks haar zware asmatiforme bronchitis. En ze had al meerdere malen een fractuur opgelopen door te vallen tijdens een dronken bui. De boodschap was dus: duidelijke afspraken maken! Ik zou haar maandelijks bezoeken om een zekere controle te behouden. Ik zou haar terugbetalingstarief aanrekenen en ze zou me pas de centen geven nadat ze het bedrag had teruggetrokken van het ziekenfonds. Ze hield zich hieraan. En het 'werkte' tussen ons.
Ze was op dat moment al zwaar ziek. Zeer dikwijls ben ik op
crisismomenten opgeroepen: acute ademnood, pijn in de borst, valpartijen … Ze
is herhaaldelijk aan de dood ontsnapt. Maar ze was heel dapper. En stilaan wijdde
ze me in in haar levensverhaal. Een
ongelukkige geschiedenis van een te goedgelovig mens, herhaaldelijk bedrogen en
ontgoocheld in het leven. Aan de drank geraakt en troost gezocht in de
sigaretten. Haar lichaam was volledig opgeleefd op een veel te jonge leeftijd.
Maar deze marginale figuur, want dat was ze, had een groot hart. Bij de geboorte van
mijn kinderen gaf ze me telkens een geschenkje, gekocht met de weinige centen
die ze bezat. Het waren, eerlijk gezegd, afschuwelijke kleertjes, in rare
kleuren en verouderd modellen. Waar ze het vandaan haalde, weet ik niet, maar
de geste op zich ontroerde me enorm.
Ze is in duistere omstandigheden
gestorven tijdens een koud winterweekend. En werd door de politie dood
teruggevonden in het park van de wijk waar ze woonde. Had ze een astma-aanval
gehad en was ze daar in eenzaamheid aan bezweken? Was ze dronken gevallen
en van de koude omgekomen? We zullen het nooit weten. Maar haar dood heeft me
geraakt. Ze is gestorven zoals ze
geleefd heeft: alleen en vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten