1984. Ik werd opgeroepen voor een dringend consult. Een patiënt met
pijn in de borst. Ik snelde zo snel mogelijk naar het opgegeven adres, en trof
een lijkbleke man aan. Hij was erg zweterig, had braakneigingen, erge pijn in
de maagstreek, en voelde zich duizelig als hij rechtop probeerde te zitten.
Bovendien had hij een zeer zwakke bloeddruk. En, ondanks zijn regelmatige pols en
rustige ademhaling, wees alles op een hartinfarct. Er was weinig twijfel mogelijk: deze man moest naar het
ziekenhuis, en wel zo snel mogelijk!
Ik belde de ziekenwagen en diende
wat ondersteunende medicatie toe, om het wachten te verlichten. De hulpdiensten
arriveerden en begonnen de man te ondervragen in het Frans. Mijn patiënt was een
oud mannetje dat al jaren in Vlaams gebeid woonde en geen woord Frans verstond,
laat staan praatte. Hij was bovendien zo ziek dat hij amper de kracht vond om
zijn verhaal in zijn eigen taal te doen.
Maar niemand van de hulpverleners kon een woord Nederlands …
Ik stond erbij, en werd volledig
genegeerd. Ik geloof dat ze nauwelijks beseften dat ik de dokter was, een jonge
vrouw, zonder witte schort.
En dan voel je plots die
adrenaline stromen. Om op te komen voor je patiënt. Je stoute schoenen aan te
trekken, orders uit te delen, en uiteindelijk de hele hulpploeg op hun nummer te
zetten.
Ze waren dan wel de
intensivisten, gespecialiseerd in reanimatie. Als je de patiënt niet verstaat –
letterlijk – en geen oor hebt voor de huisarts die zijn patiënt door en door
kent, en hen regelmatig zelfs de diagnose kan meegeven … Reken dan maar op een boze madam doktoor!
In jouw geburen heb ik een gelijkaardige geschiedenis aan de hand gehad. Jaren geleden werd ik rond 11 uur 's avonds opgeroepen door een patiënt. Zijn vrouw had iets aan haar hart gekregen.Nu zovele jaren later en al vele jaren gestopt met praktijk vind ik het nog altijd verbluffend hoe we via de tonaliteiten welke we opmerkten in de stem een behoorlijk correcte inschatting van de situatie konden maken. Rap jas, trousse, EKG-toestel mee en vroem de hoek om. Verder was het niet. Toen ik toekwam kon de patiënte zelf nog, zij het wat kortademig, haar verhaal vertellen terwijl het ECG werd aangelegd. Duidelijk myocardinfarct. Maar tijdens de afname van het ECG werd de dame duidelijk kortademiger. Eerst op de telefoon gesprongen omdat ik vermoedde wat er aan de hand was. MUG gevraagd? Dat was deze van Erasme die ze gingen sruren (die wat ik de vetirinaire school noem in Anderlecht). Terug bij de patiënte bevestigde de auscultatie mijn vermoeden.De dame ontwikkelde een longoedeem. Zuurstof hebt ge niet bij de hand. Positie comfortabeler gemaakt en de spuiten bovengehaald na gevraagd te hebben wat ze al nam van medicatie.Drie spuitjes gezet. Dat ging even beter. Maar na 10 minuten was de beterschap voorbij.Terug naar de telefoon waar men mij enkel kon, meedelen dat de MUG uitgerukt was. Enfin de Samu in dit geval. Tweede reeks injecties gegeven om het oedeem onder controle te krijgen. Even stabiliseerde de toestand. Maar mijn batterij aan bijdehandse dingen was intussen wel leeggespoten.En enkele minuten later zaagt ge de situatie weer kantelen. Opnieuw gebeld op te vragen waar die lamzakken nu bleven (zonder sirene deed ge dat traject op dat uur op 5'. 22 mijnuten na de oproep waren ze er nog niet. Omdat ik nu echt lastig begon te worden riepen ze dan de chauffeur op die het adres aan het zoeken was in de geburen van De Lord in Schepdaal, kilometers verwijderd van waar hij moest zijn. Razend koleirig heb ik de weg uitgelegd welke ze moesten nemen om bij mijn patiënte te geraken. 10' later waren ze er dan eindelijk. Weliswaar was dat 5' nadat de dame overleden was. En dan kwamen ze nog met een groot air het appartement binnen. Ils s'étaient trompé un peu dans la route ...'.Zo met een air van 'waar is dat feestje?'. En toen ze vroegen waar is de patiënte ( in het frans natuurlijk-al is het een Vlaamse gemeente - daarom noem ik ze ook vétérinairs-ze spreken de taal van hun patiënten niet) heb ik hen geantwoord : daar is de man, intussen weduwnaar en daar zijn overleden echtgenote. Dankzij jullie. En toen werden ze ineens heel klein.
BeantwoordenVerwijderenSpijtig genoeg heb ik die vétérinairs nog andere stommiteiten weten uitsteken. Maar dat is voor later eens.